အေမ့အိမ္ကေလး

အေမေျပာဖူးတယ္ က်ေတာ့္ကုိေမြးတုန္းက အေမေသလုမတက္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္တဲ့။ ေမြးၿပီးအခ်င္းမက်ႏုိင္လုိ႔ ၃/၄ရက္ေလာက္ အေမေ၀ဒနာခံစားခဲ့ရတယ္။ ၿမိဳ႔နဲအေတာ္ေ၀းလံတဲ့ ဘဂၤလားေဒ့ နယ္စပ္က ရြာတစ္ရြာမွာ ဆရာ၀န္ဆုိတာမေျပာနဲ႔ ေဆးဆုိလုိ႔သစ္ျမွစ္ေတြကလဲြရင္ ပါရာတုိ႔၊ ဘာမီတြန္တုိ႔ေတာင္မသိတဲ့ သူေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္က မိဘေတြဟာ နတ္ကုိ ကုိးကြယ္ပသ ၾကပါတယ္။ အေမအသည္းအသန္ျဖစ္ေနတဲ့ၾကားထဲက အေဖဟာ အေမ့အနားမွာ ေနေဖာ္မရခဲ့ပါဘူး။ နတ္ဆရာေျပာတဲ့ ၾကက္ဖျဖဴႀကီးကုိရွာရင္း ရြာလည္ေနတာေပါ့။

လူေတြကေသၿပီ လုိ႔ထင္ေၾကးေပးတဲ့ၾကားထဲက မိခင္မဲ့ဘ၀ကုိမေရာက္ေစခ်င္တဲ့အေမဟာ သားအတြက္အားတင္းထားရင္း အသက္ဆက္လက္ ရွင္သန္ဖုိ႔အစြမ္းကုန္ႀကဳိးစားခဲ့တယ္။ အေမခက္ခဲစြာေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ အေမ့ရဲ႔ဒုကၡကုိက်ေတာ္ မျမင္ခဲ့ရေတာ့.. ဒီအေၾကာင္းကုိခဏခဏေျပာတတ္တဲ့အေမကုိ “ေအာ္..အေမကလည္း ဒီအေၾကာင္းပဲေျပာစရာရွိတာက်ေနတာပဲ.. ဗဟုသုတရစရာတစ္ခုမွမရွိပဲနဲ႔…”။လုိ႔ျပန္ေျပာခဲ့တယ္။ က်ေတာ္ေမြးၿပီးႏုိ႔ရည္ေကာင္းေကာင္း မထြက္လုိ႔အေမ

ဒုကၡလွလွေရာက္ေသးတယ္တဲ့။ ေက်ာင္းေနအရြယ္ေရာက္ေတာ့ မရွိမဲ့ရွိမဲ့ထဲကလူ႔ေဘာင္၀င္ဆ့ံေအာင္ ေက်ာင္းထားတယ္။ အေဖမရွိေတာ့တဲ့ေနာက္..အေမကထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ ရွာေကၽြးပါတယ္။ ေက်ာင္းတက္ေတာ့ လူေတြက တဲစုတ္အိမ္က မုဆုိးမရဲ့သား..မခင္ခ်င္ မေပါင္းခ်င္..။ ၾကာလာေတာ့..အေမ့ေၾကာင့္က်ေတာ္ မ်က္ႏွာငယ္ရတာ.. သူမ်ားလုိအိမ္ေကာင္းယာေကာင္းနဲ႔ ေနခ်င္တယ္.. ဒီလုိတဲစုတ္စုတ္အိမ္မွာမေနခ်င္ေတာ့ဘူး..။ လုိ႔အေမ့ကုိဖြင့္ေျပာခဲ့တယ္..။ အဲဒီေနာက္အေမဟာ ႏွစ္ဆႀကဳိးစားၿပီး အလုပ္လုပ္ခဲ့တာကုိ အခုမွသတိရမိပါတယ္..။ အေမရဲ႔ေက်းဇူးေၾကာင့္ က်ေတာ္လူ႔ေဘာင္၀င္ဆံ့ရၿပီ။ က်ေတာ္နပ္မွန္ေရးအတြက္ အေမထမင္းအငတ္ခံခဲ့ရတာလည္း က်ေတာ္အသိပဲ။ အေမ့ကုိယ္ေပၚက အသားမာေတြ၊ အမာရြက္ေတြက က်ေတာ့ဘ၀အတြက္ ေပးဆပ္ရုန္းကန္ရင္းရခဲ့တဲ့ အရာေတြ။ အခုေတာ့ ဟုိအေ၀းရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေပၚက company တစ္ခုမွာ က်ေတာ္အလုပ္ရၿပီး အေမ့ကုိပံ့ပုိ႔ႏုိင္ခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ၿမဳိ့မွာသင္စရာ၊ ေလ့လာစရာေတြေပါသီေနေပမဲ့ သူမနဲ႔မေတြ႔ခင္တုန္းကေတာ့ အေမနဲ႔ေ၀းတဲ့ရန္ကုန္ၿမဳိ့ဟာ က်ေတာ့အတြက္ အထီးက်န္ဆန္တဲ့ ကမၻာကေလးရယ္ပါ။ အေမ့ကုိလြမ္းရင္းအိပ္မရတဲ့ညေတြမ်ားခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္မွာအေမနဲ႔အတူေနခြင့္ရဖုိ႔ ဆုေတာင္းခဲ့တယ္။ အေမနဲ႔ေ၀းတဲ့ေနရာေရာက္မွ အေမ့ရင္ခြင္ဟာ အေႏြးေထြးဆုံးဆုိတာ သိလာရတယ္။ အေမ့ကုိလြမ္းတဲ့ကဗ်ာေတြ ေရးခဲ့တယ္။ ထူးအိမ္သင္ရဲ့အေမသီခ်င္းေခြကုိ ညတုိင္း နားေထာင္ရင္း အေမ့ကုိလြမ္းတဲ့ အလြမ္းသမုဒၵရာထဲ နစ္ေမွ်ာမိခဲ့တယ္။။

အခ်ိန္ေတြ၊ လေတြၾကာလာတဲ့ေနာက္ ခ်စ္သူရခဲ့တယ္။ သိပ္ခ်စ္လွပါတယ္ ဆုိတဲ့က်ေတာ့ခ်စ္သူက မဂၤလာေဆာင္ၿပီးရင္လည္း က်ေတာ့္အေမနဲ႔ က်ေတာ့္ပုိင္ဆုိင္မႈ တဲစုတ္ကေလးရွိတဲ့ေနရာမွာ မေနခ်င္ဘူး.. ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ ရန္ကုန္မွာပဲ အေျခခ်မယ္..ဘာေလးေျပာလာတယ္။ ရည္းစားကေျပာတဲ့ ဒီလုိအိမ္စုတ္စုတ္ႏွင့္အေမအုိမုဆုိးမနဲ႔ အတူမေနခ်င္ဘူးဆုိတဲ့ စကားလုံးေၾကာင့္ စဥ္းစားစရာေတြရလာပါတယ္..။ အခ်စ္နဲ႔အေမဘယ္သူ႔ကုိေရြးမလဲ?? အေမကုိပဲေရြးမွာေပါ့..။ အေမက အစားထုိးလုိ႔မရတဲ့အရာ ရည္းစားဆုိတာ သေဘာထားခ်င္းမတုိက္ဆုိင္ရင္ ေ၀းသြားႏုိင္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်ေတာ့္ရည္းစားက လုံး၀အေလွ်ာမေပး..။ မၾကာခင္မွာပဲ သူမရဲ့အေဖေလျဖတ္ခံလုိက္ရတယ္..။သူမအေမ ႏွလုံးေရာဂါေၾကာင့္ ေဆးရုံခဏခဏေျပးေနရတဲ့ အေျခအေနကုိမထင္မွတ္ပဲ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ က်ေတာ့္ကုိ အရင္ကထက္ ပုိအားကုိးလာရပါၿပီ..။ သူမရဲ့အခ်စ္၊ ယုယမႈေတြကုိ ပုိရလာမိတယ္။ ဒီေတာ့ အခ်စ္ရည္လူးသြားတဲ့ က်ေတာ့္ႏွလုံးသားဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔အေမ့ဆီကေန ေ၀းလာပါေတာ့တယ္..။

ဇနီးေခ်ာေလးရဲ့ အၾကင္နာေတြေပးတဲ့အရိပ္ေအာက္မွာ မၾကာေသးခင္က ေယာကၡမေတြ ခ်န္ေပးခဲ့တဲ့ အေမႊေတြျဖစ္တဲ့ တုိက္ခန္းရယ္၊ ဟမ္းဖုန္းရယ္၊ ကုိယ္ပုိင္လုပ္ငန္းတစ္ခုရယ္နဲ႔ အလုပ္ကုိရႈပ္ေနေတာ့တာပဲ..။ တစ္ေန႔တျခားေအာင္ျမင္မႈေတြရလာခဲ့တယ္..။ လုပ္ငန္းအသစ္ေတြ တုိးခ်ဲလုပ္ကုိင္ရင္း ဥပုပ္ေန႔ တနဂၤေႏြေန႔မွာေတာင္ ဘုရားေက်ာင္းမတက္ျဖစ္တာၾကာပါၿပီ..။ ညဘက္အိပ္ရာ၀င္လည္း ဆုေတာင္းေလ့မရွိေတာ့ပါဘူး..။ ထမင္းစားခါနီးဆုေတာင္းရမွာေတာင္ လူေတြရဲ့ေရွ့မွာ ရွက္လာမိတယ္..။

ဒီလုိနဲ ထူးျခားတဲ့တနဂၤေႏြေန႔မနက္ တစ္ခုမွာ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ကားေမာင္းေနရင္း ဘုရားေက်င္းတစ္ေက်ာင္းေရွ့ကုိျဖတ္လာမိတယ္..။ meeting ပြဲေနာက္က်မည့္စိတ္ အေလာတႀကီးျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ လမ္းျဖတ္သြားတဲ့အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ကုိ ၀င္တုိက္မိပါေတာ့တယ္..။ ဟင္းအင္း.. ဟင္းအင္း.. ဟင္းအင္း..ေအာ္ေနတဲ့ အေဒၚႀကီးဆီလွမ္းသြားရင္း.. သူမလက္ထဲက ကုိင္ထားတဲ့ လက္ေဆာင္ ပါကင္ထုပ္ကုိ စိတ္၀င္စားစားၾကည့္မိပါတယ္..။ “Happy Mothers’ Day”..ဆုိတဲ့စာသားေလးကုိဖတ္မိခ်ိန္မွာေတာ့ ..က်ေတာ့ရင္ထဲအမည္ေဖာ္မရႏုိင္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြဟာ ႏွလုံးသားကတစ္ဆင့္ ဦးေႏွာက္ထဲအထိကုိ စကားေျပာလာခဲ့တယ္..။ မ်က္အိမ္ထဲက မဆယ္ႏုိင္ေတာ့တဲ့မ်က္ရည္စက္ေတြဟာ က်ေတာ့္ပါးျပင္ထက္ တလိမ့္လိမ့္စီးဆင္းလုိ႔ေနပါေတာ့တယ္..။ ေဘးဘီ၀ဲယာက လူေတြရဲ့တီးတုိးေျပာသံေတြကေတာ့..ဟုိအေဒၚႀကီး ဘာမွမျဖစ္ပဲနဲ ဒီလူႀကီးငုိေနတာေတာ့ အရူးႀကီးပဲ..။တဲ့..။…..။

ဒီလုိနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းဖုန္းဆက္ၿပီး စစ္ေတြဘက္မနက္ျဖန္ထြက္မဲ့ကားေပၚ လက္မွတ္တစ္ေစာင္၀ယ္ထားလုိက္တယ္..။ အဲဒီကတစ္ဆင့္ ပလက္၀ကုိဆက္သြားရမွာေလ..။ ပလက္၀ကေန အေမရွိတဲ့ ရြာေလးကုိေရာက္လာခဲ့တယ္..။ ရြာကေလးရဲ့ ေခ်ာင္က်က်ေနရာကအေမ့တဲအိမ္ကေလးဆီ အေျပးကေလး လာခဲ့တယ္..။ ဆံပင္ျဖဴျဖဴ၊ေကြ႔ေကြ႔ေကာက္ေကာက္၊ ခါးကုန္းကုန္း၊ ပိန္ပိန္လိန္လိန္၊ သြားတစ္ေခ်ာင္းမွမရွိေတာ့တဲ့အေမ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ကုိတစ္လုံးခ်င္းေခၽြၿပီး ၀ါးစားေနတာကုိျမင္ရေတာ့.. က်ေတာ္မခံစားႏုိင္ေတာ့လုိ႔ မ်က္ရည္ေတြတလိမ့္လိမ့္က်ခဲ့တယ္..။ အေမလည္းက်ေတာ့္လုိပါပဲ.. ႏွစ္ေယာက္သားဖက္ၿပီးငုိလုိတာ.. ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ သတိေတြ၀င္လာေတာ့တယ္။ အေမ့အိမ္ကေလးက တဲစုတ္ကေလးပါ..ညဘက္ဆုိရင္ ေဟာ..ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေတြကုိ အိပ္ယာထဲက ျမင္ႏုိင္တယ္..။ မီးမရွိ၊ ေရခဲေသတၱာမရွိ၊ တီဗီြမရွိ၊ အဲယားကြန္းမရွိ၊ ေမြ႔ယာမရွိလည္း အေမ့တဲအိမ္ကေလးဟာ ေႏြးေထြးမႈ၊ သာယာမႈ အရွိဆုံးေနရာေလးပါလား..။ ဘုရားကလြဲရင္ အေမ့ကုိ က်ေတာ္အခ်စ္ဆုံးပါ.. အေမနဲ႔တစ္သက္လုံးအတူေနေတာ့မယ္လုိ႔ စိတ္ကူးထားခ်ိန္မွာ က်ေတာ္ကုိထားရစ္ခဲ့တဲ့ ေမေမ့ကုိ လာမဲ့ Mothers’ Day က်ရင္ အေမ့အတြက္ေအာက္ေမ့ဘြယ္ ေက်းဇူးေတာ္ခ်ီးမြမ္းပဲြလုပ္ေပးပါမယ္..။ အေမ ထာ၀ရေပ်ာ္ရြင္ ႏိုင္ပါေစ…။

2011 မိခင္မ်ားေန႔အတြက္ အမွတ္တရ စိတ္ကူး ေရးသားထားျခင္းျဖစ္သည္။ စာဖတ္သူအားလုံးအား ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိလွ်က္…..။

ပီတာလြယ္လူး (ခ၀ဲ)