မ်ိဳးဆက္သစ္ခူမီးလူငယ္မ်ားစိတ္ဓါတ္ေရးရာ ျပဳျပင္ေရး (အပုိင္း-၄)

အခုလုိဆက္ၿပီး ေရးသားသြားမဲ့အခန္းဆက္ေတြထဲမွာ အေကာင္းျမင္ေဖာ္ျပခ်က္ေတြ အားနည္းၿပီး တစ္ဘက္ေစာင္းအဆုိးျမင္ ေရးသားတင္ဆက္ေနတာကုိၾကည့္ၿပီး အဆုိးျမင္၀ါဒီသမားလုိ႔ စြက္ခ်က္တင္ ေမာင္းထုေၾကျငာခ်င္ရင္လည္းခံရေတာ့မွာပါ။ ဒါေပမဲ့ စာဖတ္သူအေနနဲ႔ အျမင္ကေလးတစ္ခုပြင့္သြားမယ္ဆုိရင္ျဖင့္ အဘုိးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ ရလဒ္လုိပဲခံယူသြားမွာပါဗ်ာ..။ ထင္ခ်င္သလုိထင္ အပုိင္း (၄)ကုိေတာ့ စလုိက္ေတာ့မယ္..။

အေသးအမႊေလးလုိ႔ထင္ရတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကုိပုံႀကီးခ်ဲ႕သုံးသပ္ခ်င္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ပြဲလမ္းသဘင္ ဒါမွမဟုတ္ လူစုေ၀းတဲ့အရပ္မွာ ေနရာယူတဲ့အခါ ေရွးဆုံးမွာထုိင္ခ်င္တယ္။ ကုိယ္တုိင္ကအစေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပလက္၀နယ္က လူငယ္၊လူႀကီးေတြကေတာ့ ေနာက္ဆုံးမဟုတ္ရင္ေတာင္၊ ေနာက္ဆုံးနဲ႔မေ၀းေတာ့တဲ့ အလယ္တန္းေလာက္မွာထုိင္ခ်င္ၾကတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ရဲ့ အာေဘာ္နဲ႔ သုံးသပ္မိတယ္။ ဒါက ဒီအစည္းေ၀းပြဲကုိ စိတ္ပါမ၀င္စားလုိ႔လား။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သက္ေတာင့္ သက္သာပုိရွိလုိ႔လားမသိ။ငါေတာ့ မထင္။ ကုိယ့္လူကငိုက္ခြင့္ရေအာင္မ်ား  ေနရာေကာင္းေကာင္းေရြးထားတာပဲေနမွာ။

ေနသလုိျဖစ္တဲ့ဘ၀မွာ ျဖစ္သလုိမေနပါနဲ႔ ဆုိတဲ့စကားကုိ ၿမဲၿမဲမွတ္သားရမယ္ဆုိရင္ျဖင့္ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ တန္ဖုိးထားတတ္ဖုိ႔လုိတယ္။ ကုိယ္တုိင္ကတန္ဖုိးျဖတ္တာမွားေနရင္ လူေတြျဖတ္မဲ့ တန္ဖုိးကပုိဆုိးေရာေပါ့ဗ်ာ။ဟုတ္တယ္မလား။ ဒီစည္းေ၀းပြဲကုိလာတက္တာ ငါ့အတြက္ ဘာအက်ိဳးမွ ရွိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ အားေနလုိ႔ တက္ရတာ။ ငါ့ကုိဘယ္သူမွ ဂရုစုိက္မွာမဟုတ္ပါဘူးဆုိၿပီးအစကတည္းကေတြးထားေတာ့ အဆုံးသတ္မေကာင္းတာ တျခားလူေတြရဲ့ အျပစ္မဟုတ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ေပၚ မူတည္ေနေလရဲ့ဗ်ာ..။

တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ေနရာရူးရူးေနၾကျပန္တယ္။ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုမွာ ငါ့ကုိဒီေနရာေပးမွ၊ ငါကပဲဒီေနရာနဲ႔ ထုိက္တန္တယ္။ ဘာေလးညာေလးေျပာတယ္။ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္တယ္။ အဖြဲ႔အစည္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမေအာင္ျမင္တာဒီအေၾကာင္းအရင္းေၾကာင့္ပဲ။ အားနာလုိ႔ သူကုိတာ၀န္ေပးလုိက္မွ ငါးပါးေတာ့ေမွာက္ၿပီ။ တကယ္..အဟုတ္။ ့ သူ႔ကုိဒီေနရာေပးလုိက္ေတာ့မွ သူလုပ္ရမယ့္အလုပ္ကုိပီပီျပင္ျပင္မလုပ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေခါင္းေရွာင္ၿပီ။ လူတုိင္းကမစုံလင္တာသိေပမဲ့ ၾကာလာေတာ့ ရုပ္လုံးကထင္းကနဲ႔ေပၚလာေတာ့တာပဲ။ ေဟး..ရွက္လုိက္တာ..လုိ႔ေတာ့ သြားၿဖီးၿပီးေျပာေနရင္လည္းမရေတာ့ဘူးေလ..။ ဒီလုိလုပ္လုိက္လုိ႔ အသင္းအဖြဲ႔ အေနနဲ႔ ဘယ္ေလာက္နစ္နာတယ္ ဆုိတာကုိ လုံး၀ စဥ္းစားမိမယ္မထင္။ ဒီလုိမ်ိဳးလုပ္တဲ့လူဘယ္သူ႔ကုိမဆုိအားမနာနဲ႔။ အစကတည္းကဇာတ္လမ္းျဖတ္ထားရမယ္။

ခူမီးလူမ်ိဳးအမ်ားစုရဲ့ အဆုိးရြားဆုံးအားနည္းခ်က္ တစ္ခုရွိတယ္။ ဒါကသူတစ္ပါးကုိအားကုိးလြန္ျခင္း။ သူတစ္ပါးေခါင္းကုိအမွီသဟဲ ျပဳလြန္းတာပါ။ အားလုံးထဲကေျပာရဲဆုိရဲရွိတ့ဲသူကဒါဆုိ..ဟုတ္ကဲ့။ ဆုိတာမေမးခင္ကတည္းကအေျဖထြက္ၿပီးသား။ 

ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးဟုိတစ္ခါ ကုိေအာင္မုိးလင္းေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးကေတာ္ေတာ္ကုိေကာင္းတယ္။ ထိေရာက္တယ္။ သူတစ္ပါးေျပာတုိင္း Yes လုိ႔ေျပာတဲ့အဆင့္ကေနကုိယ္တုိင္ေတြးေခၚၿပီး၊ ေ၀ဖန္ပုိင္းျခားဖုိ႔အေၾကာင္း။ သိပ္မွန္တာေပါ့။ Yes ႀကီးကအားနာလုိ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္။ အားမနာလုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္။ အေျခအေန၊ အခ်ိန္အခါေၾကာင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ Yes ကုိလြယ္လြယ္ေျပာရာကေနတဆင့္ ကုိယ္ပုိင္ဆုိင္ထားတဲ့ စဥ္းစားဥာဏ္ကေလးကုိခဏေလာက္ေတာ့ အသုံးျပဳရမယ္။ အသုံးျပဳသင့္ပါၿပီ။

ေအး..။ ေနာက္တစ္ခုဗ်..။ အဲဒီလုိတျခားတစ္ေယာက္က No လုိ႔ေျဖလုိက္တာနဲ႔ ေစာနကထေျပာတဲ့လူကအခဲမေၾကေတာ့ဘူး။ အာခံတယ္လုိ႔ ထင္တဲ့အျမင္မ်ိဳးနဲ႔ မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ၿပီးမိတ္ပ်က္ရေတာ့မဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးကုိဦးတည္လာတာေတြ ေတြ႔ႏုိင္တာအမွန္ေပါ့။ ဒါကလြတ္လပ္စြာေဆြးေႏြးမႈ သေဘာတရားကုိနားမလည္လုိ႔ပါ။ အႀကိတ္အနယ္ ေဆြးေႏြးရမယ္။ အတုိက္အခံေတြနဲ႔ အျငင္းပြားရင္းအေျဖေတြ ထြက္လာမယ္။ KhumiSaleaungအဖြဲ႔အီးေမးလ္မွာတစ္ခါတေလဒီလုိေဆြးေႏြးတာေတြ႔ ရတယ္။ ေဆြးေႏြးရင္းအရမ္းေကာင္းတဲ့ သိအပ္၊ မွတ္သားအပ္တဲ့ အရာေတြကုိေပၚလြင္ေစခဲ့တယ္။ ေျပာခ်င္တာကေဒါသကုိေတာ့ ေရွးတန္းမတင္ရဘူးေပါ့ဗ်ာ။

ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္မႈလည္းမရွိ။ တစ္သီးပုဂၢလစီမံတာထက္ ဦးေခါင္းမ်ားမ်ားနဲ႔ စီမံတာကပုိမုိေကာင္းမြန္တဲ့ ရလဒ္ကုိေပးမွာေသခ်ာတယ္။ အခုဟာျဖင့္ တုိင္ပင္ျခင္းအလ်ဥ္းမရွိ။ ေဆြးေႏြးမႈမျပဳ။ အခြင့္အလမ္းေတြေ၀၀ါးၿပီ။ ခလုတ္ထိမွ အမိတ။ အဲဒီလုိေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔။ 

ေဆြးေႏြးတဲ့အခါလည္းကုိယ့္အခ်င္းခ်င္းအခြင့္အလမ္းေတြ၊ အျမင္ေတြ ဖလွယ္ရတယ္။ ငါပဲဒီဟာကုိသိတာ။ သိသူေဖာ္စားမသိသူေက်ာ္သြားတဲ့။ ငါပဲဗုိက္၀ရင္ ၿပီးတာပဲဆုိၿပီးတစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္ေနလုိ႔ ငါတုိ႔ေတြ တုိးတက္သင့္သေလာက္မတုိးတက္။ ေအာင္ျမင္သင့္သေလာက္ မေအာင္ျမင္ႏုိင္ေတာ့တာမ်က္ျမင္ပဲေလ။ ..လုိ႔ သုံးသပ္ရင္းအပုိင္း(၄)ကုိအဆုံးသတ္ ရပ္နားပါရေစခင္ဗ်ာ..။

ပီတာလြယ္လူး (Lu Len) ၂၀၁၂ စက္တင္ဘာ ၁၃ ရက္ ည ၈း၄၅နာရီတြင္ ေရးသားသည္။