မ်ိဳးဆက္သစ္ခူမီးလူငယ္မ်ား စိတ္ဓါတ္ေရးရာ ျပဳျပင္ေရး (အပုိင္း-၁)

ယေန႔ ခူမီးလူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားရဲ့ ရပ္တည္မႈ၊ ျဖစ္တည္မႈအေျခအေနအရပ္ရပ္ကုိ လမ္းလွမ္းမီသေလာက္ ေလ့လာၿပီး ျပန္လည္တင္ျပသြားမွာပါ။ အဆုိးေတြကို ျမင္သာေအာင္ပုိတင္ျပမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ စိတ္ရွည္ရွည္ထားၿပီး ဖတ္ေပးပါ။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကုိ ပုတ္ခက္ေျပာဆုိျခင္း လုံး၀ကင္းသည္ကုိ လက္ခံေပးေစလုိသည္။ ကဲ..စၿပီ အပုိင္း (၁)..။

မိဘက ေတာင္သူေတြ။ ေတာင္ယာလုပ္ၿပီးေက်ာင္းထားတယ္။ သူတုိ႔ပင္ပန္းတာကုိ သနားလုိ႔၊မျမင္ရက္လုိ႔ ေက်ာင္းမေနေတာ့ဘူး။
ေက်ာင္းထြက္ၿပီး အလုပ္လုပ္မယ္။ မိဘကုိကူညီမယ္။ စာေတာ့ ဖတ္တတ္ရုံဆုိေတာ္ၿပီေပါ့။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ဘာလုပ္စရာမွမရွိတဲ့ သူေတြတစ္ပုံႀကီး။ မ်က္ျမင္ပဲေလ။ ဆုိတဲ့အေတြးေတြက ကေလးပီပီေတြးတတ္ၾကသလုိ တခ်ိဳ႕အျမင္မက်ယ္တဲ့ မိဘေတြတုိင္းကလည္း ဒီလုိပဲ လက္ခံက်င့္သုံးတာ ေတြ႔ရတာဒီကေန႔အထိပါပဲ။ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း လုိက္ၾကည့္ေနစရာေတာင္မလုိ။ ကၽြန္ေတာ့္ အသုိင္းအ၀ုိင္းပတ္ခ်ာလည္မွာ တစ္ပုံႀကီး။

ဒီလုိနဲ႔ အရြယ္မေရာက္ခင္ ေတာင္ယာလုပ္၊ မိဘအလုပ္ကုိကူညီတာကုိ ပီတိေတြျဖာလုိ႔။ အရြယ္နဲ႔မလုိက္ပဲ ကေလးေတြရကုန္ၿပီ ေအာ္..ငါတယ္ဟုတ္ပါလား..ဆုိတဲ့ပီတိစိတ္ကေလးနဲ႔ ကုိယ့္ေပတံနဲ႔ ကုိယ္တုိင္းလုိက္တာက ေရလည္ဟုတ္ေနတာပဲ။

ဒီလုိနဲ႔ စာတတ္ေပတတ္သူေတြ ေလ်ာ့နည္းလာတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္းတစ္မ်ိဳး ဆယ္တန္းနဲ႔ပဲ ေက်နပ္ေနၾကတယ္။ ငါဆယ္တန္းေတာင္ ေရာက္ေနၿပီပဲ။ ရြာမွာေတာ့ အဲေလာက္ဆုိ မေခေတာ့ဘူးေဟ့ ..ဆုိပါေတာ့။ ဆယ္တန္းေအာင္တာက ငါ့အလုပ္မဟုတ္ဘူး။ ဒါထီထုိးသလုိပဲ။ ကံေကာင္းရင္ေအာင္မယ္။ ဆုိးရင္က်တာပါပဲ။ ရွက္စရာမွမလုိတာ အမ်ားနည္းတူငါလည္း လူပဲ ဆယ္တန္းေတာ့က်မွာေပါ့။ ဒီလုိခ်ိန္ခြင္ ေစာင္းန႔ဲခ်ိန္ၿပီးေတာ့ စာဖတ္တာ ညကုိးနာရီဆုိ ၂ ေရးေတာင္ရၿပီ။ အစကတည္းက ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးေတာ့ စာေမးပြဲလည္း တဘုန္းဘုန္းက်ေလေရာ။

၂၀၀၀ ေလာက္ဆယ္တန္းေျဖတဲ့ထဲက ၄၀ သာသာေအာင္တယ္။ အဲဒီထဲမွာ ခူမီးက ၂၅ ေယာက္ေလာက္ပါတယ္ ထားပါေတာ့။ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့လည္း ဘာလုပ္ရမယ္မသိ။ အစကတည္းက ေအာင္မယ္လုိ႔မွ ထင္မထားပဲ ထေအာင္လိုက္ေတာ့ ေၾကာင္အမ္းအမ္းနဲ႔ ဘာလုပ္ရမယ္မသိ။ ဟုိလူ႔ေမး၊ဒီလူ႔ေမး ..ငါဘာလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ..ဟုိဟာလုပ္ႀကည့္၊ ဒီဟာလုပ္ႀကည့္။ ၀ါသနာပါလုိ႔ေတာ့ မဟုတ္။ ၾကက္ကန္းေတာတုိးမ်ား ရမလားလုိ႔ တီးေခါက္ရင္း ေငြကုန္ရ၊ လူပန္းရတဲ့အျဖစ္နဲ႔ကတုိးၿပီ။ 

အင္းဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေ၀းသင္ေတာ့ တက္လုိက္မွ။ အေျခခံမေကာင္းလုိ႔လား စိတ္ဓါတ္ေရးရာ ညံ့လုိ႔လားမသိ ပထမႏွစ္ကုိ ၅ ႏွစ္ေျဖေနရတဲ့ သူေတြေတာင္ ရွိဖူးတယ္လုိ႔ၾကားဖူးတယ္။ အင္း..၄-၅ ႏွစ္က်တဲ့ လူေတြေတာင္ ရွိေသးတာပဲ ဆုိတဲ့အေတြးေလးနဲ႔ စာမဖတ္ခ်င္၊ စိတ္လည္တယ္။ အေျခခံေက်ာင္တုန္းက ဆရာ/မတခ်ိဳ႕ေျပာျပခ်က္အရ တကၠသုိလ္မွာ ရည္းစားရွိမွ လူရည္လည္တာတဲ့။ ကုိယ္ထားခ်င္ရင္ ထားခ်င္တယ္ေပါ့။ ေဟာ့.. အေပ်ာ္ေတြလြန္ၿပီး စာမက်က္ျဖစ္။ အာ..စေပါ့(စ္)ရွိရင္ၿပီးတာပဲ။ ေခါင္းထဲမွာ စာကမပုိင္ဘူး။ ပုိင္တာက စေပါ့(စ္)ေတြ။ ရည္းစားမရေသးသူေတြ ကလည္း စိတ္လည္လာၿပီ။ ငါအဲေလာက္ေတာင္ မေခ်ာ၊မလွလုိ႔မ်ား အခုထိ ရည္းစားမရႏုိင္ေသးတာလား ေတြးၿပီ။ စိတ္ကုိမထိန္းႏုိင္၊ မသိမ္းႏုိင္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အသက္အႀကီးႀကီး အပ်ိဳႀကီး/လူပ်ိဳႀကီးေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ မစံြေတာ့လည္း အပ်ိဳႀကီး/လူပ်ိဳႀကီးပဲ လုပ္မွာေပါ့။ ဒါနဲ႔ပဲ မာနကအေမာက္ေထာင္တက္ၿပီး ခူမီးလူဦးေရ တုိးတက္သင့္သေလာက္ မတုိးတက္ႏုိင္ ျဖစ္ရျပန္ၿပီ။

ဘြဲ႔လည္းရ။ မယ္မယ္ရရ လုပ္စရာက မရွိ။ ေတာင္ယာလည္းမလုပ္ခ်င္။ ကုိယ္က ပညာတတ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေပမဲ့ ဆယ္တန္းက်တဲ့သူနဲ႔ မျခားနား။ ဒါက ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ။ စေပါ့(စ္)ကုိ အားကုိးလြန္သြားလုိ႔ေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ လူငယ္ေတြ ႀကဳံရာလုပ္။ ျဖစ္သလုိေနခ်င္ စိတ္ကေပၚလာတယ္။ အရည္အခ်င္းေတြလည္း က်လာတယ္။ စိတ္ဓါတ္ေရးရာမွာ အားနည္းလာတယ္။ သူတစ္ပါးကုိ အားကုိးအထင္ႀကီးစိတ္ ရင့္သန္လာတယ္။

နည္းလမ္းေတြမရွာတတ္ေတာ့ဘူး။ အခြင့္အလမ္းေတြမရွိေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြလည္း ေ၀၀ါးသြားေလၿပီ..။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ အျပစ္တင္စရာက ဒါေတြက ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ? ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္လဲ? မိဘေတြေၾကာင့္လား? အေျခအေနအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္လား? မိမိကုိယ္တုိင္ရဲ့အားနည္းခ်က္ ေၾကာင့္လား? ေဘးပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္လား? တာ၀န္ရွိသူေတြေၾကာင့္လား? ။ သိပ္လည္းအားမငယ္ပါနဲ႔ ငါတုိ႔ရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါတုိ႔ေဒသနဲ႔  အနဲနဲ႔အမ်ားတူတဲ့ေဒသေတြ ရွိပါေသးတယ္။ 

 ပီတာလြယ္လူး (Lu Len) ၂၀၁၂ စက္တင္ဘာ ၆ ရက္ည ၉း၃၀ တြင္ေရးသားသည္။