မ်ိဳးဆက္သစ္ခူမီးလူငယ္မ်ားစိတ္ဓါတ္ေရးရာ ျပဳျပင္ေရး (အပုိင္း-၅)

မၾကာေသးခင္က ပလက္၀ၿမဳိ့နယ္လူမႈေရးအသင္း ရဲ့ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးပြဲတစ္ခုမွာ ဒုတိယဗုိလ္မွဴးႀကီးမင္းလူးနဲ႔ ခဏတာစကားေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေျပာခဲ့တဲ့ တခ်ိဳ႕ကုိ ျပန္သတိရမိတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ျပန္ေ၀မွ်ခ်င္ပါတယ္။

ခူမီးလူမ်ိဳးေတြဟာေတာင္ယာကုိမိရုိးဖလာအေမြအႏွစ္တစ္ခုအေနနဲ႔ စြဲစြဲၿမဲၿမဲလုပ္ကုိင္ေနၾကတယ္။ ခူမီးလူမ်ိဳးတုိးတက္ဖုိ႔အတြက္ ဒီေတာင္ယာလုပ္ငန္းတစ္ခုတည္းနဲ႔ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ အရည္အခ်င္း(အစြမ္းအစ)ရွိတဲ့ လူေတြမ်ားမ်ားေပၚေပါက္လာဖုိ႔လုိပါတယ္။ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ လူ ၅ေယာက္ကေန ဆယ္ေယာက္၊ ဆယ္ေယာက္ကေနအေယာက္တစ္ရာ၊ တစ္ရာကေနတစ္ေထာင္ စသည္ျဖင့္ ဆင့္ပြားေမြးထုတ္ေပးဖုိ႔လုိၿပီ။ အဲဒီလုိျမွင့္တင္တဲ့ေနရာမွာမီဒီယာကအဓိကက႑တစ္ခုပါ။ ခူမီးမီဒီယာကေနတဆင့္ အသိအျမင္ေတြ ခ်ေပးႏုိင္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္တယ္။

အရည္အခ်င္းရွိတဲ့လူေတြေမြးထုတ္တယ္ဆုိတဲ့ေနရာမွာ ပလက္၀ၿမဳိ့နယ္မွာ လုိအပ္မဲ့ေနရာ၊ လုပ္ငန္းအခြင့္အလမ္းေတြကုိရွာေဖြေဖာ္ထုတ္ၿပီးအဲဒီလုပ္ငန္းခြင္ေတြကုိ ကၽြမ္းက်င္ေအာင္ ပညာရယူႏုိင္ေအာင္ လုပ္ေပးဖုိ႔လုိတယ္။

ထြက္လုိက္တဲ့ ေဆးရြက္ႀကီးေတြ။ ႏႈံးတင္ေျမႏု ျမစ္ကမ္းစပ္တစ္ေလွ်ာက္ စုိက္ပ်ိဳးျဖစ္ထြန္းတဲ့ ေဆးရြက္ႀကီးေတြကုိအေျခာက္လွန္းၿပီးရခုိင္ျပည္ကုိပုိ႔တယ္။ ရခုိင္ျပည္ကေနကုိယ္တုိ႔ေရာင္းလုိက္တဲ့ ေဆးရြက္ႀကီးနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ေဆးလိပ္ကုိတန္ဖုိးဆယ္ဆေပးၿပီး ဘ၀င္က်က်၀ယ္ေသာက္တယ္။ ဘာညာေဆးေပါလိပ္လုိ႔ နာမည္ေပးထားတဲ့ေဆးလိပ္ကုိအားေပးေနရင္းကုိယ့္လက္ထဲကေဆးရြက္ႀကီးေတြကုိေတာ့ နည္းလမ္းတစ္မ်ိဳးတစ္ဖုံႏွင့္ နာမည္ရေအာင္လုပ္ဖုိ႔ မသိ၊ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကတယ္။ ေတြးၾကည့္ရင္ စိတ္မေကာင္းစရာပါ။

သစ္သီးေတြဆုိရင္လည္းသူ႔ရာသီႏွင့္သူ ျဖစ္ထြန္းေနတာပဲ။ သရက္သီးေတြ ပလက္၀မွာ တစ္လုံးဆယ္က်ပ္ေအာက္မွာ  ေစ်းနိမ္ေပးၿပီး၀ယ္တယ္။ ရန္ကုန္လုိၿမဳိ့ႀကီးမွာဆုိတစ္လုံးကုိ ေလး၊ငါးရာေပး၀ယ္စား ရတယ္။ ေစ်းကဘယ္ေလာက္ေတာင္ကြာလဲ။ အဆေပါင္းမနည္းကုိကြာဟေနတယ္။ ပလက္၀မွာထြက္တဲ့ သရက္သီးေတြကုိ ၿမဳိ့ႀကီးေတြမွာရွိတဲ့ မားကတ္အထိတုိက္ရုိက္တင္သြင္းႏုိင္မဲ့ လမ္းေၾကာင္းေတြရွာရမယ္။ ဒါမွမဟုတ္လည္းသစ္သီးေတြ အေလအလြင့္မ်ားရာကေနေလ်ာ့ခ်ဖုိ႔ ပလက္၀မွာ အခ်ိဳရည္စက္ရုံေတြ လုပ္ဖုိ႔စီစဥ္ရမယ္။ အစြမ္းအစရွိတဲ့ နည္းပညာသမားေတြကုိေမြးထုတ္ေပးရမယ္။ ဒီလုိကုိယ့္ေဒသမွာစက္ရုံရွိေတာ့ ကုိယ့္ေဒသကလူေတြလည္းအလုပ္ေတြေပၚလာမယ္။ သရက္သီးေတြကုိလည္းတစ္လုံးတစ္ဆယ္က်ပ္ေအာက္နဲ႔ ေရာင္းရမဲ့အစားရာဂဏန္းနဲ႔ ေရာင္းထြက္မယ္။ ဒီေတာ့ စုိက္တဲ့လူေတြလည္းတြက္ေခ်ကုိက္တာေၾကာင့္ ပုိၿပီးမ်ားလာမယ္။ ၀ယ္တဲ့လူအတြက္လည္း သင့္ေလ်ာ္တဲ့ေစ်းနဲ႔ ၀ယ္ယူႏုိင္လိမ့္မယ္။ ဒီလုိလုပ္ႏုိင္ဖုိ႔ အစြမ္းအစ၊ ရည္အခ်င္းျပည့္မီတဲ့ လူေတြမ်ားမ်ားလုိအပ္တယ္။ မ်ားမ်ားေမြးထုတ္ေပးသင့္ပါၿပီ။

ေနာက္ၿပီး ပလက္၀အရက္။ ပလက္၀မီးေတာက္အရက္က အေတာ္ကုိစြမ္းတာ။ ပလက္၀နယ္မွာ အစုိးရတာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ဖူးတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြက က်န္းမာေရးအတြက္ ေဆးစပ္ဖုိ႔ ပလက္၀မီးေတာက္အရက္ကုိ အေ၀းကေန လွမ္းမွာတတ္ၾကတယ္။ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့၊ စြမ္းတဲ့ မီးေတာက္အရက္ကုိနာမည္ႀကီးေအာင္၊ Brand တစ္ခုရေအာင္ ထုတ္လုပ္ႏုိင္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္သင့္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ နည္းပညာရွင္ေတြလုိတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေတာင္ယာခုတ္ဖုိ႔ပဲစဥ္းစားေတာ့ နည္းစနစ္ေတြကုိဆန္းစစ္ ျမွင့္တင္ဖုိ႔ စိတ္ကူးမရွိၾကေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ပလက္၀ေဒသက ဘာမွမထြက္သေယာင္ေယာင္၊ ဘာမွလည္းမျဖစ္ထြန္းတဲ့ ေဒသလုိလုိလူေတြသိထားခဲ့ၾကတယ္။

ခူမီးလူမ်ိဳးထဲမွာ ေမြးရာပါ ပါရမီအရ သီခ်င္းဆုိေတာ္တဲ့လူေတြ၊ ဂီတာတီးေတာ္တဲ့လူေတြ တျခားကၽြမ္းက်င္တဲ့လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ အခုလည္းရွိေနမွာပဲ။ ဒီလူေတြကုိ ျမွင့္တင္ေပးဖုိ႔လုိတယ္။ ဘယ္လုိျမွင့္တင္ေပးႏုိင္မလဲ နည္းလမ္းေတြရွာရမယ္။ ေပါက္ေပါက္ေျမာက္ေျမာက္ ျဖစ္ေအာင္ ေမြးထုတ္ေပးရမယ္။ ဒီလုိေတာ္တဲ့လူေတြ သိမ္ျမဳပ္သြားေနတာ စိတ္မေကာင္းစရာေတြခ်ည္းပါပဲ။

ဒုတိယအေနနဲ႔ ေလ့လာခ်က္အရ ၀န္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းအရမ္းအားနည္းတယ္။ ဘယ္မွာလဲတည္းခုိခန္း၊ ဟုိတယ္အဆင့္ေတာ့မေျပာခ်င္ပါဘူး။ တည္းခုိခန္းေတာင္အခုထိမရွိေသးတာ။ ဘုိတည္းတစ္ခုပဲရွိတယ္။ သာမန္လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အလည္လာခ်င္ရင္ ဘယ္မွာတည္းရမယ္မွန္းမသိ။ အသိရွိမွ အဆင္ေျပတယ္။ တခါတေလအသိမိတ္ေဆြအိမ္မွာတည္းရတာကလြတ္လပ္မႈမရွိတာေတြရွိတတ္တယ္။ အဲဒါကုိလည္းဘယ္သူေတြကဦးေအာင္လုပ္မွာလဲ။ 

ေနာက္ၿပီးသေဘာတစ္ခုအေနနဲ႔ ေျပာျပရမယ္ဆုိရင္ အိႏၵိယ-ပလက္၀ကားလမ္း ေဆာက္လုပ္ၿပီးသြားရင္ ကား၀ပ္ေရွာ့ဆုိင္ေတြလည္းလုိအပ္လာေတာ့မယ္။ အဲဒီလုိအပ္တဲ့ ကားျပဳျပင္ဆုိင္ကုိဘယ္သူကဖြင့္ႏုိင္မွာလဲ။ ကဲ..လုိအပ္လုိ႔၊ ေငြရွိလုိ႔ဖြင့္တယ္..ထားပါဦး၊ ကုိယ္မကၽြမ္းက်င္ သိနားမလည္တဲ့လုပ္ငန္းကုိဘယ္လုိကုိင္တြယ္ႏုိင္မလဲ။ ဒါေတြကုိအခုကတည္းကစဥ္းစားၿပီးအရည္အခ်င္းရွိတဲ့ လူေတြေမြးထုတ္ရေတာ့မယ္။ ဒီလုိမွမဟုတ္ရင္ ေဒသခံေတြရဲ့ စားကြက္ကုိသူတစ္ပါးကုိ လွဴဒါန္းလုိက္ရသလုိ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ ကုသုိလ္လည္းမရဘဲကုိယ့္ေဒသခံေတြအတြက္ အခြင့္အလမ္းတစ္ခုနစ္နာရပါလိမ့္မယ္။

ကာရာအုိေကဆုိလည္းမရွိေသးတဲ့ပလက္၀ေဒသက လူေတြ ရခုိ္င္ျပည္နယ္ေရာက္တုန္းကာရာအုိေကဆုိင္ေတြမွာအပန္းေျဖၾကတယ္။ မၾကာခင္ ပလက္၀မွာလည္း ကာရာအုိေကေတြ၊ KTV ဆုိင္ေတြမျဖစ္မေနေပၚေပါက္လာေတာ့မယ္။ ဘယ္သူေတြကစၿပီးလုပ္လိမ့္မယ္လုိ႔ေတာ့ မသိေသးဘူး။ ဒါေပမဲ့ တုိးတက္လာတာနဲ႔အမွ် ေပၚလာမွာေတာ့ အမွန္ပဲ။ တျခားနယ္ကလူေတြ လာၿပီးလုပ္သြားရင္ ငါတုိ႔ေဒသခံေတြ အခြင့္အလမ္းတစ္ခုထိခုိက္ရျပန္ၿပီေပါ့။

ပလက္၀က ခူမီးေတြဘယ္မွာဆံပင္ညွပ္လဲ။ ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ေတာင္ ကုိယ့္ေဒသကလူေတြမဖြင့္ၾကဘူး။ သူမ်ားကုိပုိက္ဆံေခ်ာေခ်ာလ်ဴလ်ဴေပးၾကတယ္။ ေလကေလးနဲနဲေလးညက္တာနဲ႔ ခံေနရတာငါတုိ႔ေဒသကလူေတြပါ။ ဆံပင္ညွပ္တဲ့ လူေတြလည္းစြမ္းရည္ျမွင့္တင္ရမယ္။ ေတာ္ရင္ေတာ္သလုိ ၀င္ေငြရၾကမွာပဲ။ ၀န္ေဆာင္မႈကုိ ျမွင့္တင္ၿပီးေပးရမယ္။

အားလုံးကုိ ၿခံဳၿပီးေျပာခ်င္တာကေတာ့ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ျခားစီ၊ တစ္သီးပုဂၢလလုပ္ေဆာင္ေနမဲ့အစားရွိတဲ့ အင္အားေတြကုိစုေပါင္းၿပီးလုပ္ေဆာင္ရမယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့ စီးပြားေရးသမားေတြ ရွိလာၿပီလုိ႔ သိရတယ္။ ၃-၄ေယာက္ သုိ႔မဟုတ္ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုဖြဲ႔ၿပီးလုပ္ငန္းေတြကုိလုပ္ေဆာင္ရမယ္။

အခုႏုိင္ငံတကာမွာလုပ္ငန္းေအာင္ျမင္သူေတြဟာလည္းတစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းရပ္တည္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ အစုအဖြဲ႔နဲ႔ လုပ္ေဆာင္ၿပီးေအာင္ျမင္မႈေတြကုိတုိးခ်ဲ႕အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနၾကတာပါ။

ေနာက္ဆုံးတစ္ခုကေတာ့ ၀ယ္ယူအားေပးသူ (Customer)စားသုံးသူေတြအေနနဲ႔ ကုိယ့္ေဒသကလူေတြကုိပုိၿပီးအားေပးရမယ္။ အဲဒီစိတ္ကုိစြဲစြဲၿမဲၿမဲစြဲကုိင္ထားရမယ္။ အဲဒီလုိအေျခခံသေဘာတရားေတြကုိခုိင္ခုိင္မာမာလုိက္နာလာတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ တုိးတက္ဖုိ႔ တစတစ ျမင္သာလာပါလိမ့္မယ္။

အိုက္ပီတာလြယ္လူး( Lu Len) ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ ၂၃ ရက္ေန႔ ည ၈ နာရီတြင္ ေရးသားသည္။