မ်ိဳးဆက္သစ္ခူမီးလူငယ္မ်ားစိတ္ဓါတ္ေရးရာ ျပဳျပင္ေရး (အပုိင္း-၂)

ဟုိတေလာတုန္းကဆရာတစ္ေယာက္ေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးကုိ အားလုံးဖတ္ၾကမွာပါ။ ေရးတဲ့သူက ဆရာေမာင္ညဳိ။ သူေျပာတာက တကယ္စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္း။ ပလက္၀မွာ အဂၤလိပ္စာသင္ေပးတဲ့သူရွိရင္ ေကာင္းမယ္တဲ့။ ဒါမွ ကမာၻသုံးအဂၤလိပ္စာကို ခူမီးလူမ်ိဳးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္တတ္၊ေရးတတ္၊ေျပာတတ္ လာမွေပါ့။ သိပ္မွန္တာေပါ့။  အဂၤလိပ္စကားကုိမေျပာတတ္ရင္ ပညာတတ္လုိ႔ေတာင္ မသတ္မွတ္ၾကေတာ့တဲ့ေခတ္။ ဒီေခတ္မွာေနေနသေရြးပညာတတ္ျဖစ္ခ်င္ရင္ အဂၤလိပ္စကားမတတ္လုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ 

အေမရိကန္ႏုိင္ငံသား Mr. Steve Pier ႏွင့္ ခ်င္းမုိင္မွာေတြ႔တုန္းကေျပာဖူးတယ္။ အေမရိကန္ေတြကလူလိမ္ျဖစ္ရင္ေတာင္ အဂၤလိပ္စကားေျပာကၽြမ္းက်င္ရင္ အရမ္းအထင္ႀကီးၾကတာ လုိ႔ေျပာျပဖူးတယ္။ အေျခခံကအစ မေကာင္းလုိ႔ ဆယ္တန္းေရာက္တာေတာင္ the ကုိအဗိဓာန္ထဲမွာလွန္ရွာေနတာကရွိေသး။ တစ္ခ်ိဳ႕က Dictionary ဆုိတာဘာမွန္းေတာင္မသိ။ ၾကားမွမၾကားဖူးတာဘယ္လုိသိမွာလဲတဲ့။ ေကာင္းလုိက္တဲ့ အေျဖ။ ဒါကဘာလုိ႔ လူငယ္ေတြအလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ေနရ၊ အခြင့္အလမ္းေတြ ရွာမရျဖစ္ေနရျခင္းရဲ့အစပဲ။ 

ေက်ာင္းဆရာေတြကေစတနာမပါလုိ႔ ဆရာစားခ်န္ၿပီးသင္ျပသြားလုိ႔လား။ ဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔ထဲကအမ်ားစုကုိယ္၌က အဂၤလိပ္စကားတတ္ၾကတာမွမဟုတ္ပဲ။ စာအုပ္ထဲကဟာေတြေလာက္ကုိခ်သင္ျပတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကသူတုိ႔သင္ေပးတဲ့ အထဲက ၈၀ %ေလာက္ကုိပဲမွတ္သားတယ္။ ပလက္၀ဘက္က လူငယ္ေတြဆုိပုိဆုိးလားလုိ႔ ၅၀ % ေလာက္ပဲမွတ္သားၾကမယ္လုိ႔ထင္တယ္။ ဘာလုိ႔လဲ။ Theကုိေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမသိလုိ႔ေလ။

ဒါဆုိျပသနာကဆရာေပါ့။ အဂၤလိပ္စာေကာင္းေကာင္းသင္ေပးမဲ့ ဆရာလုိေနတာ။ ဆရာမရွိလုိ႔ ငါတုိ႔ညံ့တာလုိ႔ လြယ္လြယ္နဲ႔လြဲခ် အျပစ္ဖုိ႔တတ္ေလေရာ႔။ တကယ္ေတာ့ အဂၤလိပ္စကားရဲ့ အသုံး၀င္ပုံကုိမသိ နားမလည္ဘူး။ သိေအာင္လုပ္မဲ့အစား ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ မကဲရင္ ဘယ္အခ်ိန္က်မွ ကဲခြင့္ရွိေတာ့မွာလဲဆုိတဲ့အေတြးကအရုိးထဲထိစြဲေနၿပီ။ နယ္ကမိဘေတြရဲ့ ကြယ္ရာ၊ ေ၀းရာမွာ သမုႏၵရာထဲကထိန္းသူမဲ့ သေဘာၤတစ္စင္းလုိထင္ရာႀကဲ၊ စိတ္ရွိသလုိေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြျဖစ္ခ်င္လာတယ္။ ျဖစ္ေအာင္လည္းေနၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းသားဘ၀က ေပ်ာ္ဖုိ႔အတြက္ဆုိၿပီးကုိယ္နည္းကုိယ့္ဟန္ အနက္ဖြင့္လုိက္တယ္။ 

လုပ္ျပန္ၿပီ။..ငါ့မိဘက ဆင္းရဲတယ္။ သူတုိ႔က ေငြရွိေတာ့ အဂၤလပ္စာတတ္တာေပါ့.. ဆုိတဲ့အားငယ္တဲ့စိတ္က ႀကီးစုိးၿပီး ပုိက္ဆံရေအာင္လည္းေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္မရွာခ်င္၊ ႀကဳိးစားဖုိ႔လည္း မလုပ္။ ဘယ္လုိလုပ္ ေအာင္ျမင္မွာလဲ။ 

ေအာင္ျမင္ခ်င္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေတာ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ထားရမယ္။ အဲဒီအေပၚ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ နည္းလမ္းရွာရမွာေပါ့။ နည္းလမ္းရွာရင္ေတြ႔မွာပါ။ အဂၤလိပ္စကားတတ္ေအာင္ ငါဘယ္လုိလုပ္ေဆာင္ရမလဲဆုိတာျမင္သာလာမယ္။ ကုိယ္လုိခ်င္တာကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္မယ့္လူကုိရွာေဖြေတြ႔ရွိလာမယ္။ ခ်ည္းကပ္ၿပီးဆရာတင္မွာေပါ့။ အဂၤလိပ္စာသင္ေပးမဲ့ ဆရာေကာင္းလုိေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ ခူမီးေတြထဲကက်မ္းစာေက်ာင္းၿပီးလုိ႔ အဂၤလိပ္လုိမုတ္တတ္တဲ့ လူေတြရွိတာကုိမသိၾက၊ မသိသလုိေနၾကတဲ့ေရာဂါကအဆုိးဆုံး။ ဒါကသူတပါးကုိအထင္ေသးတဲ့ေရာဂါ။ နဲနဲေျပာတတ္တဲ့လူကုိေတာ့ ဆရာတင္ဖုိ႔ေနေနသာသာအျမင္ကပ္တယ္၊ အၾကြားသန္တယ္လုိ႔ ေျပာျပန္ေရာ့။ ဒါကအဓိကတရားခံ။ အခုေန ကၽြန္ေတာ္အခမဲ့ သြားသင္ေပးရင္ေတာင္ လာမသင္ၾကတာကကံေကာင္း၊ မေတာ္ရင္ အတင္းေျပာခံရမွာကေသခ်ာတယ္။ ဒီေတာ့ အခြင့္အလမ္းေတြနဲ႔ ေ၀းေရာေပါ့။

တက္ကၽြမ္းထားတဲ့လူေတြလည္းဆရာႀကီးလုိ႔ေခၚမွ စကားျပန္ေျပာတတ္တဲ့ အက်င့္ရွိေနရင္မလြယ္။ ေရကန္ထဲကဖားကမ်က္စိနဲ႔ျမင္ႏုိင္တဲ့ အက်ယ္အ၀န္းကုိ ၾကည့္ၿပီးကမာၻႀကီးက်ယ္ေၾကာင္းအနက္ဖြင့္တဲ့ ေျပာရုိးစကားလုိေတာ့ မေနသင့္။ ကုိယ့္လူမ်ိဳးအတြက္ နစ္နာပါတယ္။ ရွက္စရာလည္းေကာင္းလြန္းပါတယ္။

နဲနဲေတာ္၊ တတ္တဲ့လူေတြကသူတုိ႔ကုိယ္တုိင္လည္းဆက္ၿပီးမေလ့လာ၊ သူမ်ားကသူ႔ကုိေက်ာ္သြားမွာစုိးလုိ႔လည္းကုိယ္တတ္တဲ့ပညာကုိလက္ဆင့္မကမ္း။ ေနာက္ေတာ့ သ႔ူပညာေတြ ႏြံထဲေရာက္သြားမွ ေနာင္တရမယ္ဆုိရုပ္ဆုိးပါတယ္။ ဒီလုိေတာ့ မလုပ္နဲ႔ သေဘာေကာင္းနဲ႔ ေ၀မွ်သင့္ပါတယ္။

၂၁ ရာစုကပညာရွင္တယ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္ရင္ အဂၤလိပ္စာကုိအရင္ေလ့လာပါ။ ရွက္တတ္တာကအခြင့္အလမ္းေတြကုိရႈံးဆုံးေစတယ္ဆုိတာကုိမွတ္သားရမွာပါ။ အဂၤလိပ္စာ တတ္ဖုိ႔ အဓိကက ပုိက္ဆံမဟုတ္။ အဓိက က ဆႏၵပါ။ ဆႏၵမပါရင္ ဘာေအာင္ျမင္မႈ မွ ရလာမွာမဟုတ္။ ပညာတတ္ျဖစ္ခ်င္ရင္ အဂၤလိပ္စာတတ္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵရွိရမယ္။ အဂၤလိပ္စာသာဖတ္တတ္ရင္ သင္ယူစရာ မကုန္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ လက္ေတြ႔ ျမင္လာမွာအမွန္ပါ။

အားလုံး အဂၤလိပ္စာႏွင့္စကားကုိ ေလ့လာၾကပါေစ။

ပီတာလြယ္လူး (Lu Len) ၂၀၁၂ စက္တင္ဘာ ၇ ရက္ေန႔ည ၁၀ နာရီတြင္ ေရးသားသည္။