စာေပႏွင့္ မီဒီယာ

ေမာင္ျပည့္စံု (အညတရ)
ယေန႕ လူထုဆက္သြယ္ေရး (မီဒီယာ) ေလာကတြင္ တင္ဆက္မႈမီဒီယာ (Presentation Media)၊ ပံုႏွိပ္ မီဒီယာ (Printing Media) ႏွင့္ နည္းပညာအသံုးခ်မီဒီယာ (Mechanical Media) ဟူ၍ မီဒီယာ အမ်ိဳးအစား သံုးမ်ိဳးရွိသည္ဟု John Fiske ကတင္ျပထားရာ၊ အဆိုပါသံုးမ်ိဳးစလံုးတြင္ စာေပသည္ အဓိကအခန္းကဏၭမွ ပါ၀င္လ်က္ရွိေၾကာင္း ဖြင့္ဆိုထားပါသည္။ ထို႔ျပင္ လူသားတို႔ ေတြးေခၚေမွ်ာ္ျမင္မႈႏွင့္ အသိဥာဏ္ျမင့္မားေရးအတြက္ ဖန္တီးလုပ္ေဆာင္ေပးမႈတြင္ စာေပသည္ ေသာ့ခ်က္တစ္ခုျဖစ္သည္ဟု စာေရးဆရာတကၠသိုလ္စန္းကလည္း ေရးသားခဲ့ဖူးပါသည္။

သို႔ျဖစ္လွ်င္ လူမ်ိဳးအသီးသီးတုိ႔၏ စာေပကို လူ႔ေဘာင္အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုအတြက္ အက်ိဳးျပဳစာေပတစ္ခုျဖစ္ေစရန္ မည္သို႔ျပဳရပါမည္နည္း။ စာေပေလာက ၌ စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္း ေျပာဆိုေဆြးေႏြးၾကာရာ၀ယ္၊ လူမ်ိဳးအသီးသီးတို႔သည္ စာေပကိုယ္စီရွိၾကေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕ စာေပမ်ားမွာ

အက်ိဳးျပဳစာေပအဆင့္သို႔ေရာက္သင့္သည္အတိုင္း မေရာက္ႏိုင္ဘဲ ရွိေနရသည္ကို ေလ့လာေတြ႔ရွိရေပမည္။ ထိုသုိ႔ေသာစာေပမ်ားမွာ တိုးတက္ေျပာင္းလဲေနေသာ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္း ၏ စိန္ေခၚမႈအရ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းရန္ လိုအပ္ေနၿပီဟု မီးေမာင္းထိုးျပေနသကဲ့သို႔ျဖစ္သည္။

မည္သည့္ႏိုင္ငံ၊ မည္သည့္လူမ်ိဳးတို႔ ၏ စာေပကမွ် အစဥ္ထာ၀ရျပည့္စံုလံုေလာက္ၿပီ ဟူ၍ မဆိုႏိုင္ပါ။ အခ်ိန္အခါသင့္လွ်င္ ျပဳျပင္ရသည္ခ်ည္းပင္ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ စာေပတစ္ခုကို ျပဳျပင္ရာတြင္ စာ၊ စကားႏွင့္ စကားလံုးတို႔၏ ဆက္ႏြယ္မႈႏွင့္ ကြဲျပားျခားနားပံုတို႔ကို ေလ့လာ သိရွိၿပီးမွသာ ျပဳျပင္သင့္သည္။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ စာဟုဆိုရာ၌ အကၡရာ၊ အသံုးအႏႈန္းႏွင့္ အေရးအသားစသည္တုိ႔ပါ၀င္၏ ။ စကားဟုဆိုလွ်င္ ကိုယ္စားျပဳေသာမိခင္ဘာသာစကားႏွင့္ တိုက္ရိုက္ သက္ဆိုင္သည္။ စကားလံုးဟုဆိုေသာ္ ေမြးစားစကားလံုး၊ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာစကားလံုးႏွင့္ ပထ၀ီ၀င္ ဆိုင္ရာစကားလံုးဟူ၍ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ စာေပတစ္ခုကို ျပဳျပင္ရာတြင္ စာေပပညာကၽြမ္းက်င္မႈ၊ ဘာသာစကားကၽြမ္းက်င္မႈႏွင့္ စကားလံုးၾကြယ္၀မႈတို႔သည္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္သကဲ့သို႔ မည္သည့္အရာကို မည္သူက မည္သို႔ျပဳျပင္ျဖည့္စြက္သင့္ေၾကာင္း တာ၀န္ခြဲေ၀တတ္ရန္လည္း အထူးလိုအပ္ေပသည္။ ဤတြင္ ဘာသာစကားကၽြမ္းက်င္ရံုမွ်ႏွင့္ စာေပကိုျပဳျပင္၍ အားနည္းခ်က္မ်ားစြာရွိႏိုင္သည္ကို သတိမူသင့္ေပသည္။

တစ္ဖန္စာေပကို ျပဳျပင္ရံုႏွင့္လည္း မၿပီးေသးေခ်။ ယင္းစာေပကို ထိန္းသိမ္းတတ္ရန္ လည္း လိုေသး၏။ ထိုသို႔ထိန္းသိမ္းရာတြင္ စာေရးဆရာ၊ စာျပင္ဆရာ၊ စာတည္းႏွင့္ စာတည္းခ်ဳပ္ တို႔သည္ အထူးတာ၀န္ရွိေသာသူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ဤတြင္ စာေရးျခင္းအတတ္ပညာႏွင့္ စာကို တည္းျဖတ္ျခင္းအတတ္ပညာတို႔သည္ လြန္စြာကြဲျပားျခားနားေပသည္။ ေလွေလွာ္တတ္သူႏွင့္ ပဲ့ကိုင္တတ္သူကဲ့သို႔ျဖစ္၏။ သင္ယူဆည္းဖူး၍မရေသာ ဗီဇပါရမီဟုလည္း ဆိုၾကသည္။ စာေရးဆရာ၌ မိမိ၏အေတြးအျမင္ကို ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္စြာ စီကံုးေရးသားတတ္ရန္ လိုအပ္သကဲ့သုိ႔ စာတည္းအေနျဖင့္ လည္း တာ၀န္သိတတ္မႈႏွင့္ စာေပအမ်ိဳးအစားကို အကဲျဖတ္ရာ၌ ကၽြမ္းက်င္လိမၼာရန္ အထူးလိုအပ္ ေပသည္။ အကယ္၍ စာနယ္ဇင္းတို႔၏ကြဲျပားပံုႏွင့္ ၀တၳဳ၊ ၊ ေဆာင္းပါး၊ ကဗ်ာ၊ စာညႊန္႔စသည္တုိ႔၏ ျခားနားပံုတို႔ကို ဂဃနဏ မသိခဲ့ပါမူ စာဖတ္ပရိတ္သတ္မ်ား၏ စာအုပ္စင္ေပၚတြင္ ေနရာမရရွိရံု သာမကဘဲ၊ လူမႈအသိုက္အ၀န္းကိုလည္း ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးႏိုင္မည္မဟုတ္ေခ်။

ကမၻာေပၚရွိ စာႀကီးေပႀကီးမ်ားသည္ ေရေျမသဘာ၀ႏွင့္ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာစကားေၾကာင့္ ျဖစ္လာရသည္မဟုတ္။ မိမိတို႔၏စာေပကို ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းရာ၌ တာ၀န္သိတတ္သူတုိ႔၏ စြမ္းပကားေၾကာင့္သာ ျဖစ္လာရသည္ဟု ပညာရွင္မ်ားက ဆိုၾကေလသည္။ လူအခ်ိဳ႕တို႔သည္ မိမိတို႔၏စာေပကို အလြန္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကေပသည္။ သို႔ေသာ္ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းရန္ မေတြးမိၾကေခ်။ ထို႔သို႔လွ်င္ ေကာက္ရိုးပံုေစာင့္ေခြးပမာျဖစ္ရေခ်မည္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း မိမိတို႔၏အရည္အခ်င္္းႏွင့္ဘြဲ႔၊ ဒီဂရီ အေပၚ အားကိုးတႀကီးျဖင့္ စာေပကို ေ၀ဖန္ေရးသားျပဳျပင္ လိုၾကေပသည္။ ေကာင္းေပ၏။ ပန္းခ်ီ ပညာရွင္တစ္ဦးသည္ ႏြားတစ္ေကာင္ကို ပံုတူေရးဆြဲႏိုင္မည္ျဖစ္ေသာ္လည္း အဘယ္ပန္းခ်ီဆရာမွ် ႏြားေက်ာင္းသားတစ္ဦးေလာက္ ႏြားအေၾကာင္းကို သိရွိနားလည္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေၾကာင္း သတိျပဳသင့္သည္။

အခ်ဳပ္ဆိုရေသာ္ စာေပႏွင့္မီဒီယာသည္ လက္ဖ၀ါးႏွင့္ လက္ဖမိုးပမာ ခြဲျခား၍မရႏိုင္ေသာ ဆက္သြယ္ေရးကိရိယာတစ္ခုျဖစ္၏။ တိုင္းႏိုင္ငံ (သုိ႔မဟုတ္) လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၏လူေနမႈအဆင့္အတန္းကို တိုင္းတာရာ၌ ေပတံအလား အသံုးျပဳရေသာ ကိရိယာတစ္ခုလည္း ျဖစ္ပါေပသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ မိမိတို႔လူမ်ိဳး၏ လူေနမႈအဆင့္အတန္း တိုးတက္ျမင့္မားေစရန္ အလို႔ငွါ အက်ိဳးျပဳစာအုပ္စာေပမ်ား ေျမာက္ျမားစြာေပၚထြက္လာႏိုင္ေရးအတြက္ ၀ိုင္း၀န္းႀကိဳးစားအားထုတ္ရင္း စာေပႏွင့္မီဒီယာ ေလာကကို ျမွင့္တင္ၾကပါစို႔ဟု တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္အပ္ပါသည္။